گردش امن در شهر با پوشیدن شلوار

نام این روش جایگزین محرک مسیریابی است و روش کار آن ارسال امواج الکتریکی به عضلات ساق پای شما برای اثرگذاری روی مسیری است که شما در حال طی کردن آن هستید.

الکترودها روی پوست و بالای چیزی به نام گروه عضلات ماهیچه دوزندگی در بالای ساق پای ما قرار می‎گیرند و یک سیگنال الکتریکی ضعیف از بین آنها گذر خواهد کرد. با کمک جی‎پی‎اس موجود در تلفن همراه می‌توان روی مسیری که شما در حال رفتن به آن هستید کنترل داشت. اين امكان وجود دارد که این الکترودها داخل شلوار جاسازی شوند و آن را به یک شلوار هوشمند تبدیل کنند.

در مقاله‎ای تحت عنوان مهارکننده سرعت برای عابران پیاده (Cruise Control for Pedestrians) که توسط این دانشگاه منتشر شد، اشاره شده است شخصی كه این دستگاه را می‎پوشد، مجبور نیست حتما از جهتی که توسط تکان‎هایی که از این وسیله ساطع می‎شود پیروی کند. ما همچنان کنترل کامل روی بدن خود را خواهیم داشت. بنابراین امکان اینکه از لبه یک صخره به پایین پرت شویم یا از وسط یک ترافیک شلوغ درون شهری سر درآوریم بسیار اندک است. اما از طرفی این امکان هم وجود دارد که به حرف تلفن گوش کرده و عواقب آن را هم بپذیریم.

در آزمايشات محدود انجام گرفته توسط یک سیستم ناوبری دقیق، افرادی که این دستگاه را پوشیده بودند اعلام کردند که نحوه کار آن غافلگیر کننده بوده است و هیچ مشکلی در مسیریابی در اماکن پر جمعیت و اطراف موانع برای آنها پیش نیامده است. همگی آنها اظهار کردند که خیلی سریع به محرک‎های الکتریکی عادت کرده‎اند و درصد بالایی از آنها گفتند که حاضر هستند هر روز از این وسیله استفاده کنند. همچین هیچ کس نگفت که کنترل شدن بوسیله یک نرم افزار حس عجیبی به آنها داده است و همیشه این انتخاب را داشته‎اند که از فرامین سیستم سرپیچی کنند.

از آنجا که این وسوسه وجود دارد که به جای پیش گرفتن روش همیشگی به دستورات کنترلی ترسناک  تلفن گوش کنیم، برنامه‎های ساخته شده برای مسیریابی تحریکی می‎توانند بسیار متنوع باشند. می‎توان از این روش برای راهنمايی گروه امداد از بین ساختمان‎های دود گرفته استفاده کرد، مکان‎های پنهان شده در تاریکی را پیدا کرد یا از آن در مکان‎های ناشناخته و ناامنی که مسیریابی بصری در آن به حداقل ممکن رسیده است، استفاده کرد.

این وسیله همچنین در حال همکاری با پروژه مفهومی ‎ Cities Unlocked مایکروسافت است، جایی که شهرهای هوشمند آینده می‎توانند با فعال كردن راهنماهای صوتی دقیق به کمک افراد نابینا بروند.

همانند پروژه Cities Unlocked، محرک مسیریابی هم به این زودی‎ها عملی و قابل استفاده همگانی نخواهد شد و این دستگاه هنوز در مرحله نمونه ابتدایی است. علاوه بر این، اگر قرار باشد از این روش به صورت فعالیت روزانه استفاده شود، جی‎پی‎اس، سیستم‎های ناوبری محلی و نوع اتصالات در آن هم باید پیشرفت کند. در نهایت، همه ما باید این حقیقت را بپذیریم که روزی تلفن‎های ما با کمک یک جفت الکترود جاسازی شده در شلوارهای هوشمند به ما خواهند گفت که باید به چه سمتی حرکت کنیم.