این قاب برای آیندگان است

سال پیش به مناسب نوروز، یادداشتی نوشتم و پیشنهاد کردم چه خوب است از این فرصت استفاده کنیم و زیبایی‌های شگفت‌انگیزی را که در نوروز می‌بینیم، به اشتراک گذاریم. اگر در محل سکونتمان هستیم یا به سفر رفته‌ایم، از آداب و رسوم، فرهنگ و هنر و آثار تاریخی که بازدید می‌کنیم، عکس بگیریم و در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذاریم. برای مثال، گروهی تشکیل دهیم یا حتی در صفحه خودمان با هشتگ مناسب آن را منتشر کنیم. اگر همه، این کار را انجام دهند و تصاویر و حتی ویدیوها را در اینستاگرام یا مانند آن به اشتراک  گذارند، تا پایان تعطیلات، فرهنگ جامعی از آداب و رسوم و زیبایی‌های هنری، تاریخی و طبیعی ایران خواهیم داشت. در یادداشت سال گذشته، بیشتر هدفم از طرح چنین پیشنهادی، معرفی نوروز و زیبایی‌های سال نو و آغاز بهار به سایر مردم دنیا بود؛ کسانی که شاید هرگز سفره هفت‌سین نبینند یا گذرشان به اصفهان، شیراز، مشهد، تهران و فومن نیفتد تا عالی‌قاپو، تخت جمشید، حرم امام رضا(ع)، پل طبیعت یا قلعه رودخان را ببینند. شاید کسی در آن سوی دنیا به ذهنش هم خطور نکند در گوشه‌ای از دنیا چنین آثار و جذابیت‌هایی وجود دارد و این وظیفه ما است تا این زیبایی‌ها را با آن‌ها به اشتراک گذاریم.
در شماره 178 نشریه (اسفندماه) نیز به این موضوع اشاره کردم که تعطیلات نوروز فرصت مناسبی است که فرهنگ استفاده صحیح از ابزارهای همراه و شبکه‌های اجتماعی را به کودکان و نوجوانان آموزش دهیم. می‌توان از همین طریق، به‌ویژه کودکان را با تاریخ و طبیعت ایران آشنا کرد. در ایران، مکان‌هایی از سوی سازمان محیط زیست آماده شده است و بازدیدکنندگان می‌توانند از فاصله‌ای نزدیک و بدون ایجاد مزاحمت برای حیات وحش، گونه‌های جانوری را از نزدیک ببینند. می‌توان به جای خرید حیوانات برای کودکان و حتی بردنشان به باغ وحش‌ها، آن‌ها را به محل‌های آماده‌شده برد تا از نزدیک و در طبیعت با حیوانات آشنا شوند و این نکته مهم را بیاموزند که دیدن اینگونه‌ها در طبیعت بسیار جذاب‌تر از دیدنشان در قفس و باغ وحش است. آن‌ها یاد می‌گیرند گرفتن عکس از این پرنده‌ها و گونه‌های جانوری بسیار جالب‌تر و حرفه‌ای‌تر از شکارشان است. در این صورت دیگر در آینده با پدیده زشت حیوان‌آزاری نیز مواجه نخواهیم بود و نیازی هم به وضع قوانین سخت برای جلوگیری از این جرایم نخواهیم داشت؛ زیرا فرهنگ‌سازی را از کودکی آغاز کرده‌ایم.
امروز پیشنهاد دیگری هم به دو مورد قبل اضافه می‌کنم: «از این سیزده روز تعطیلات استفاده کنیم و برای آیندگان عکس بگیریم.» با توجه به اینکه هر روز خانه‌ای ارزشمند و قدیمی یا بنایی تاریخی به دست خودمان یا به دست فرسایش، فرو می‌ریزد و جایش قوطی‌های بزرگ (شما بخوانید خانه، آپارتمان و مراکز خرید) برپا می‌شود، به نظرم لازم است تا دیر نشده دست به کار شویم و حالا که نمی‌توانیم یا نمی‌خواهیم این بناهای ارزشمند را برای آیندگان حفظ کنیم، دست‌کم از آن‌ها عکس بگیریم و به صورت فایل دیجیتال حفظشان کنیم و از طریق شبکه‌های اجتماعی آن‌ها را به اشتراک بگذاریم. همان کاری که من مدتی است انجام می‌دهم و آنقدر در این کار اصرار کرده‌ام که حالا اینستاگرامم پر شده است از عکس بناهای قدیمی شهر و البته اسکلت‌های فولادی. حتی می‌توان این کار را برای آثار هنری و دستی در حال فراموشی نیز انجام داد. هنوز کارگاه‌ها و مغازه‌هایی در گوشه و کنار این کشور هستند که چنین آثاری تولید می‌کنند. آن‌ها را پیدا کنیم و از دست‌ساخته‌ها و آثار هنری اصیل ایرانی تصویر بگیریم و با هشتگ «این قاب برای آیندگان است» به اشتراک گذاریم. در حال حاضر، این هشتگ فقط با عکس‌هایی که من گرفته‌ام پر شده است، اما از شما دعوت می‌کنم در پربار شدن این هشتگ کمک کنید و مطمئن باشید با بیشتر شدن عکس‌ها، کمک بزرگی به حفظ این آثار، دست‌کم به صورت دیجیتال خواهیم کرد که کمترین حاصلش، شکل گرفتن آلبوم نفیسی از داشته‌هایمان است که نه تنها برای ما به‌عنوان ایرانی، بلکه به‌عنوان انسان، ارزشمند خواهد بود و نیز برای آیندگانی که با این روند پیش رو در ساخت‌وساز، در آینده چیزی جز قوطی‌های حلبی نخواهند دید و هیچ تصوری از شکوه معماری گذشته نخواهند داشت.