تفاوت کوچینگ و منتورینگ

البته درک مفهوم منتورینگ و کوچینگ ممکن است چندان صریح و روشن نباشد و ممکن است برخی تعاریف ارائه شده در این خصوص نتوانند به خوبی مفهوم این دو را متمایز کنند. در اینجا قصد داریم با تعاریفی ساده و گویا مفهوم این دو اصطلاح پرکاربرد در حوزه کسب و کار را بیان کنیم، به همین دلیل ابتدا به تعریف آن‌ها می‌پردازیم:

 منتورینگ به همان ارتباط استاد- شاگردی اطلاق می‌شود و منتور یا استاد، فرد باتجربه‌ای است که تمایل دارد با برقراری یک رابطه مطمئن دو طرفه، دانش و اطلاعات خود را با افرد کم تجربه به اشتراک بگذارد. منتورینگ یک نوع مشارکت دو نفره است و بر روی یادگیری متقابل تاکید دارد. با این حال، منتورینگ گاه اوقات با مربیگری، آموزش یا مشاوره اشتباه گرفته می‌شود.

در واقع هدف ما توصیف منتورینگ از نقطه نظر یک فرد اروپایی به نام دیوید کلاترباک و مقایسه آن با دیگر شکل‌های توسعه یعنی مربیگری، آموزش و مشاوره است.

تفاوت کوچینگ و منتورینگ در چیست؟

تفاوت میان  منتورینگ (استاد- شاگردی) و کوچینگ ( مربیگری) یک تفاوت صریح و روشن نیست. منتور یا استاد ممکن است از چندین روش استفاده کند: آموزش، مربیگری و مشاوره. با این وجود، تفاوت اساسی بین منتورینگ و کوچینگ و دیگر اشکال توسعه می‌تواند به رابطه شکل گرفته میان دو نفر مربوط باشد.

مربیگری

تمرکز کوچینگ یا مربیگری معمولاً بر روی کار و عملکرد است. نقش مربی، ارائه بازخوردهایی است که مرتبط  با عملکرد هستند. در نتیجه، مربیگری معمولاً در محل کار اتفاق می‌افتد. مربی باید اهداف رابرای یادگیرنده تعیین کند و یا پیشنهاد دهد و همزمان که یادگیرنده به توسعه مهارت‌های جدید می‌پردازد، به طور دوره‌ای عملکرد او را ارزیابی نماید. این  کار مستلزم یک رابطه کاری خوب میان مربی و فرد یادگیرنده است.

آموزش

تمرکز آموزش بر روی بیان دانش و اطلاعات از طریق دستورالعمل و توضیح است. در این روش، یادگیری یک جریان یک طرفه است. با این حال، برخلاف کوچینگ یا مربیگری، ارتباط چندان نزدیکی بین معلم و دانش آموز شکل نمی‌گیرد.

مشاوره

یک مشاور سعی می‌کند با گوش دادن و سوال پرسیدن، در فرد مراجعه کننده خودآگاهی و اعتماد به نفس ایجاد نماید. هدف مشاور این است که به فرد مشاوره گیرنده کمک کند تا به حل مشکلاتش بپردازد. در اینجا هم یادگیری یک جریان یک طرفه است و ارتباط چندان نزدیکی بین طرفین وجود ندارد.

استاد- شاگردی

نفش منتور یا استاد پرورش توانایی‌ها و استعداد‌هاست. اساتیدی که در حوزه توسعه کار می‌کنند، با تشویق کردن افراد به کار کردن در جهت اهداف شغلی و یا افزایش اعتماد به نفس، با آنان کمک می‌کنند تا توانایی و مهارت‌های خود را کشف نمایند.

ارتباط منتورینگ آفلاین است- به عبارت دیگر منتور یا استاد هیچ قدرت و اختیاری نسبت به فرد یادگیرنده ندارد و روی اهداف شخصی یادگیرنده تمرکز می‌کند. از آنجایی که این رابطه به نفع هر دو طرف است پیوند عمیقی بین آن‌ها شکل می‌گیرد و ممکن است این ارتباط استاد- شاگردی تا آخر عمر به طول بیانجامد.

ویژگی‌های یک منتور خوب کدام است؟

حال که تفاوت میان کوچینگ و منتورینگ مشخص شد، قصد داریم نگاهی به ویژگی‌های یک منتور خوب بیاندازیم.

منتورینگ عمدتاً شامل گوش دادن همراه با همدلی، اشتراک گذاری تجربه ( معمولاً دو طرفه)، دوستی حرفه‌ای، توسعه بینش از طریق  تامل و اندیشه، وسیله‌ای برای بیان عقاید دیگران و تشویق کردن است ( دیویدکلاترباک)

منتورهای خوب، کمک‌ها و حمایت‌های درستی را به یادگیرنده‌ها ارائه می‌دهند. منتورهای باتجربه خود را با نیازهای یادگیرنده سازگار می‌کنند. بنابراین هر دو آن‌ها از همدیگر یاد می‌گیرند و این به پیشرفت هر دو کمک می‌کند.

یک منتور موفق:

1. متعهد است تا هم یاد بگیرد و هم به یادگیری دیگران کمک کند
2. یک شنونده خوب است
3. همدردی خود را نشان می‌دهد
4. رابطه دوستانه برقرار می‌کند
5. یادگیرنده را به صحبت کردن تشویق می‌کند
6. مشاهده می‌کند و بازتاب می‌دهد
7. چالش‌های سازنده‌ای را تدارک می‌بیند
8. خودآگاه است و دیگران را درک می‌کند
9. حکمت شهودی از تجربه زندگی دارد
10. کمک می‌کند تا یادگیرنده طرز فکرش را تغییر دهد
11. درک سیاسی و یا حرفه‌ای دارد
12. تجربیاتش را به اشتراک می‌گذارد
13. از جزییات فاصله می‌گیرد
14. رابطه را مدیریت می‌کند نه هدف را
15. دوستی را برقرار می‌سازد

در آخر این که منتور ارتباط خود را به صورت آفلاین حفظ می‌کند. آنچه بین منتور و یادگیرنده  رد و بدل می‌شود محرمانه است و با دیگران به اشتراک گذاشته نمی‌شود، مگر در شرایط خاص.

در کل، تفاوت میان کوچینگ و منتورینگ عمدتاً تمرکز بر روی - عملکرد در مقابل پرورش استعداد – و تنظیم هدف است. در منتورینگ، یادگیرنده اهداف خود را تعیین می‌کند. در حالی که در کوچینگ، مربی معمولاً اهداف را برای یادگیرنده تعیین می‌کند.