پردازش

قرار گرفتن آب در کنار مدارهای پردازشی چندان منطقی به نظر نمی‌رسد و تصور این‌که کامپیوتری با آب کار کند، خیلی رؤیایی است. ولی این ایده‌ای است که پس از ده سال تحقیق و پژوهش توسط محققان دانشگاه استنفورد به واقعیت پیوسته است و حاصل آن ساخت کامپیوتری بوده است که به‌جای الکترون‌ها از حرکات قطرات ریز آب مغناطیس شده استفاده می‌کند. همان طور که انتظار می‌رود، این سیستم پردازشی مبتنی بر قطرات، بسیار بسیار کندتر از کامپیوترهای دیجیتال رایج است، اما در تحقیقات علمی‌ همیشه این سرعت پردازش نیست که حرف نخست را می‌زند، بلکه کارایی فرآیند پردازش هم موضوع مهمی ‌است و در حوزه آزمایش روی مواد فیزیکی و کنترل آن‌ها، پردازش فیزیکی بهترین راه‌کار است. در سیستم ارائه شده توسط استنفورد با پردازش‌گری مبتنی بر قوانین سیالات مواجه هستیم که به‌طور هم‌زمان از قواعد مدارهای منطقی دیجیتال هم پیروی می‌کند. ترکیب این دو حوزه امکانات خوبی را به‌ویژه برای آزمایشگاه‌های شیمی‌ و زیست‌شناسی فراهم خواهد کرد.