نقد و بررسی قسمت چهارم از فصل سوم سریال Westworld

اپیزود اول در سال 2058 اتفاق افتاد و دو اپیزود بعدی به معرفی کارکترها در موقعیت خود پرداخت. حالا در اپیزود چهارم همه تا حدی به هدف خود نزدیک شدند و سریال همچنان با پیشروی خود سوالات بیشتری ایجاد می‌کند. یکی از بهترین بخش‌های این سریال زمانی است که به سوالاتی که اپیزود به اپیزود مطرح شده پاسخ داده می‌شود. البته که هنوز هم شبهات زیادی وحود دارد.

خلاصه داستان

«امیلی» سمبل کارهای زننده مرد سیاه‌پوش شده است و با تغییرات ناگهانی احساساتش به بدترین شکل «ویلیام» را تنبیه می‌کند. امیلی یادآوری می‌کند که هر کسی به ویلیام اهمیت داده است، توسط خودش از بین رفته است. می‌دانیم که ویلیام سهام‌دار اصلی شرکت دلوس بوده و با شارلوت همکاری داشته است. او برای خصوصی‌سازی شرکت دلوس، به دیوانگی‌های ویلیام نیاز دارد. مرد سیاه‌پوس (با بازی اد هریس) که در انتهای اپیزود سفیدپوش شد در یک مرکز روانی بود. با این حال دلورس با لباس مخصوصش در پارک ظاهر شد و مکالمه‌ای با او داشت.
سوال این است که دلورس برایش یک توهم است یا اینکه اصلاً ویلیام واقعی نیست؟ هر چه هست اد هریس و آنتونی هاپکینز یک وزنه در بخش بازیگری این سریال محسوب می‌شدند و حفظ یکی از آنها به جذاب‌تر شدن سریال کمک کند. جمله دلورس دو پهلو است و می‌تواند یک شروع یا پایان کار این کارکتر در سریال باشد: «به پایان بازی خوش آمدی ویلیام».

در سمت دیگر برنارد و استابز را داریم و می‌دانیم این دو ذاتاً انسان‌ها (میزبان‌ها)ی خوبی هستند. برنارد تصور می‌کند که لیام دمپسی یک میزبان است که دلورس عمل «کشتن و جایگزینی» را در خصوص او به کار برده است. او دستگاهی می‌سازد که میزبان‌ها را از کار می‌اندازد و این را روی استابز تست می‌کند.  
پیش‌تر دیده بودیم که وقتی سریال می‌خواهد دنیایی شبیه‌سازی شده را نشان دهد نسبت ابعاد تصویر تغییر می‌کند. در فصل دوم و در اپیزود دوم فصل سوم (زمانی که میو با سایزمور صحبت می‌کند) چنین چیزی قابل مشاهده بود و حالا در صحبت ابتدایی دلورس با برنارد در خانه آرنولد، باز هم تکرار شده است. برنارد اگرچه از خودش تست می‌گیرد اما بنظر نمی‌رسد که اختیار تام داشته باشد یا حداقل دلورس او را تحت نظر دارد. 

بخش بعدی داستان به میو و سراک برمی‌گردد. طبق گفته سراک، دلورس کلید دو چیز است: اول اطلاعات مهمان‌های پارک که شارلوت واقعی آنها را به بیرون از پارک منتقل می‌کرد و دومی بهشتی که دختر میو و دیگر میزبان‌ها در آن قرار دارند. با توجه به چنین صحبتی احتمال حضور دختر میو، تدی، اکیچیتا (مرد سرخپوست) و دیگر افرادی که به آن دنیا منتقل شدند، در سریال وجود دارد. حالا می‌دانیم که ریهوبام کامل نیست و اطلاعاتی که شرکت دلوس به بیرون از پارک منتقل می‌کرده، تکمیل‌کننده ریهوبام است. میو در ابتدا کمی سرگردان است اما از به دست آوردن قدرتش احساس خوبی دارد؛ قدرتی که قبلاً در کنترل میزبان‌ها داشت حالا بر روی انسان‌ها دارد. «موساشی» کارکتری است که او را در شوگان ورلد دیده بودیم و از صحبت او با میو متوجه می‌شویم که موساشی در واقع کپی دلورس است. 
در نهایت داستان دلورس را داریم که هدف او ابتدا دزدیدن پول ویلیام دمپسی و سپس دزدیدن خود اوست. آنها خود را به جای وکیل دمپسی معرفی می‌کنند و با رمزی که مارتین (محافظ دمپسی) فراهم کرد، تمام حساب او را خالی کردند. مارتین در جایی به برنارد می‌گوید: «منتظرت بودیم» و وقتی برنارد هویتش را از او می‌پرسد، پاسخ می‌دهد: «تو تنها دوستت را نمی‌شناسی؟».

نکات اپیزود چهارم

احتمال این وجود دارد شارلوت، موساشی و مارتین همگی کپی دلورس بوده و دلورس هیچکدام از گوی‌هایی که از پارک خارج کرد را استفاده نکرده است.

سکانس اصلاح صورت ویلیام آشنا است. در اپیوزد پایانی فصل اول در وست ورلد صحنه‌ای مشابه را دیده بودیم و این گمانه‌زنی در مورد کپی بودن دلورس در بدن شارلوت را تقویت می‌کند.

نام کارخانه‌ای که میو با موساشی روبرو می‌شود Itaidoshin است که به معنای چند بدن و یک ذهن است. بنابراین این مورد نیز در تکمیل نکته قبلی قرار می‌گیرد. 

زمانی که اطلاعات لیام دمپسی روی تبلت نمایش داده می‌شود و کلید هش او دزدیده می‌شود رقم سرمایه او 315 میلیارد دلار نشان داده می‌شود و به همین دلیل است که دلورس ریسک بزرگی برای این انتقال انجام داد.

در سکانس کودکی سراک، می‌بیبنیم که پاریس در سال 2025 با بمب اتم در حال نابودی است. ضمن اینکه سراک یک انسان بوده و کودکی خودش را داشته است. بنابراین در اپیزود قبلی که او را همانند یک تصویر سه بعدی (بدون وجود خارجی) دیدیم قابل تعمیم به تمام سریال نیست. 

باید یادآوری کنیم که آهنگساز سریال وست ورلد مرد پرآوازه ایرانی الاصل یعنی «رامین جوادی» بوده و آهنگی که در مهمانی نواخته شد کاور آهنگی مشهور به نام Wicked Games است.