در حال حاضر، این دستگاهها نیازمند باتریهای کوچکی هستند که در طول زمان خالی میشوند و از نظر سلامتی هم برای بیمار خطرناک هستند. محققان همیشه بهدنبال راهی بودهاند تا مدت زمان طولانیتری به دستگاههای پزشکی بلعیدنی توان الکتریکی برسانند. این دستگاههای کوچک برای پایش پارامترهایی نظیر درجه حرارت، ضربان قلب و آهنگ تنفس یا برای رساندن دارو استفاده میشوند.
مطلب پیشنهادی
در روش جدید، با استفاده از الکترودهایی از جنس روی و مس و قرار گرفتن مجموعه در اسید معده بهعنوان الکترولیت، نیروی لازم برای به کار افتادن ابزارهایی نظیر یک حسگر دما یا یک فرستنده 900 مگاهرتز فراهم میشود. در آزمایشی که روی خوکها انجام شد، قرص بعد از سفری شش روزه در دستگاه گوارش، به معده رسید و از آنجا دادههای حسگر دما برای گیرندهای که در دو متری آن قرار داشت ارسال میشد. با ادامه حرکت حسگر و رسیدن به روده کوچک بهدلیل وجود میزان کمتری از اسید، توان الکتریکی به یکصدم مقدار تولید شده در معده رسید. با این حال، همین مقدار کم هم امکان ارسال دادهها را فراهم میکرد.
نمونه فعلی استوانهای به طول 40 میلیمتر و قطر 12 میلیمتر است و محققان معتقدند که با مجتمعسازی منبع توان الکتریکی، فرستنده و یک ریزپردازنده کوچک در قالب یک مدار، ابعاد این دستگاه به یک سوم ابعاد فعلی خواهد رسید. با چنین دستاوردی میتوان امیدوار بود که روزی نسلی از کپسولهای الکترونیکی توسعه داده شوند که بدون نیاز به باتری، توان الکتریکی خود را بهطور مستقل به دست آورند و هفتهها درون بدن به پایش علائم حیاتی بیمار مشغول باشند و اطلاعات به دست آمده را مثلاً برای تلفن همراه بیمار ارسال کنند. نتایج چنین تحقیقی راه را برای توسعه نسل جدیدی از این ابزارها همواره میکند تا با کمک آنها بتوان به روشهای جدیدی از پایش وضعیت بیماران و درمان آنها دست یافت که نسبت به نمونههای رایج امروز ایمنتر و ارزانتر باشند.
شرح شکل: نمونهای از یک ابزار پزشکی بلعیدنی. رساندن توان الکتریکی مؤثر به چنین ابزاری از جمله چالشهای پیش روی محققان است.