تاریخچه مختصری از شبکه‌های موبایل

این مطلب یکی از مقالات چاپ شده در پرونده ویژه «نسل پنجم شبکه‌های موبایل» است. برای دانلود کل پرونده ویژه اینجا کلیک کنید. 

تلفن‌های رادیویی اولیه (نسل صفر)

بی‌سیم‌های رادیویی که در خلال جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار می‌گرفتند، اجداد آی‌فون‌ها و گلکسی‌های اس 4 امروزی شما هستند. سرویس رادیویی واقعی که به شبکه تلفنی بزرگ‌تر متصل می‌شد، بلافاصله بعد از جنگ جهانی دوم در فهرست کالاهای نادر قرار گرفت. AT&T می‌گوید هزینه یک سرویس در سال 1946 به ازای هر ماه 15 دلار و به ازای هر تماس40/0 دلار داخلی بود که ارزش آن معادل 190 دلار در ماه و 5 دلار امروزی است.

AMPS (نسل اول)

نخستین تلفن‌های هوشمند از امواج رادیویی برای ارتباط با ایستگاه‌های اصلی خود استفاده می‌کردند. این تلفن‌ها که از آن‌ها به AMPS یا سیستم تلفن سیار پیش‌رفته یاد می‌شد، بعد از نخستین استفاده در کشور امریکا به‌سرعت در دنیا طرف‌دار پیدا کردند. این فناوری برای افراد ثروتمند یا اهداف خاص همچنان باقی ماند. این تلفن‌ها با توجه استانداردهای امروزی ظاهر شیکی ندارند.

GSM (نسل دوم)

شبکه‌های سلولی دیجیتال در سال 1990 در قالب تلفن‌های سیار وارد بازار شدند. فناوری شبکه 2G که سیستم جهانی ارتباطات سیار یا GSM نام دارد، امکان ارسال پیام کوتاه را نیز فراهم آورد که پیش‌تر ممکن نبود.

GPRSم(2G)

سرویس بسته عمومی رادیویی که در واقع بخشی از فناوری بزرگ‌تر GSM است. نخستین سرویس تجاری داده سیار است که داده‌ها را با نرخ 14 کیلوبایت بر ثانیه ارسال و با نرخ 40 کیلوبایت بر ثانیه دریافت می‌کند. این نرخ سرعت جالبی است، اما دقت کنید که به سال 1990 مربوط است.

EDGEم(2G) 

نسخه پیش‌رفته GSM که EDGE نام دارد در اوایل سال 2000 وارد بازار شد و همان طور که انتظار می‌رفت، عملکرد GSM را بهبود بخشید. این فناوری جدید نرخ انتقال داده را به 135 کیلوبیت بر ثانیه افزایش داد.

UMTSم(3G)

سیستم جهانی ارتباطات موبایل که از ابتدا با نام 3G عرضه شد، نرخ انتقال داده را به 200 کیلوبیت بر ثانیه رساند. در حالی‌ که انقلابی در تلفن‌های هوشمند در حال شکل‌گیری بود، بلک‌بری‌ها و آی‌فون‌های جدید به بازار عرضه شدند.

WiMAXم(4G)

امریکا به‌عنوان نخستین مشتری شبکه‌های وای‌مکس انتقال داده با نرخ 37 مگابیت بر ثانیه را تجربه کرد، اما فناوری وای‌مکس شرکت Sprint در مقابل رقیب بزرگ‌تر خود LTE شکست خورد.

LTE (نسل چهارم)

تکامل بلندمدت یا LTE استاندارد طلایی کنونی در استفاده عمومی از داده‌های سیار است. افزایش نرخ انتقال تا 200 مگابیت بر ثانیه در LTE امروزه توسط تمام شرکت‌های مخابراتی امریکا مورد استفاده قرار می‌گیرد و در حال پیش‌رفت است.